Mijn eerste afscheid

Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is Sabine-Keijzer-Fotografie-DSC09277-VoorBeeldig-Fotografie-1024x683.jpg

Ik zal het nooit vergeten. Op een zondagavond in de herfstvakantie van 2016 werd ik gebeld. Het was de trainer van mijn jongste zoon. Ik wist dat zijn schoondochter hoog zwanger was. Iedere keer bij de training hadden we het over haar en haar geweldige dochter.

Het telefoongesprek duurde niet lang. Het enige wat hij eigenlijk kon zeggen: het gaat niet goed. Zijn schoondochter was op dat moment aan het bevallen. Ze vroeg naar mij. Zo’n 3 maanden eerder had ik namelijk haar dochtertje gefotografeerd. Dit was een cadeau van hem aan haar. En nu was ze met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Het ging niet goed met de baby. Het hartje klopte niet meer. Die avond sloten we het telefoongesprek af dat we nauw contact zouden houden.

Met tranen in mijn ogen zat ik daar. En nu? Wat kan ik voor ze doen? Kan ik überhaupt iets doen? Die week heb ik alles afgezegd. Mijn kinderen hadden herfstvakantie en mijn agenda had ik gelukkig niet vol gepland.

Op dinsdag ben ik naar hun huis gegaan. Ook hun zoontje was daar. Hij lag in zijn ledikantje. Het enorme verdriet voelde ik aan alle kanten. Even twijfelde ik of ik wel foto’s moest maken. Dat is toch niet gepast, dacht ik nog. Maar ook besefte ik dit komt nooit meer terug. Alleen nu kan ik foto’s maken.

Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is Sabine-Keijzer-Fotografie-DSC09128-VoorBeeldig-Fotografie-1024x683.jpg

Alles heb ik gefotografeerd, van neusje tot voetjes. Van alle knuffels die zijn zus hem gaf. En haar warme kusjes op zijn koude neus. En opa’s en oma’s samen met de baby. Bij thuiskomst heb ik gejankt en de rest van de week. Ook moest ik doorgaan met de foto’s selecteren en nabewerken. Want de foto’s wilde ze bij de begrafenis laten zien.

Inmiddels hadden ze mij ook gevraagd om de begrafenis te fotograferen. Ik heb er even over na moeten denken of ik dat wel zou doen. Maar wij hadden inmiddels een behoorlijke band met elkaar opgebouwd. En als er ook maar iets was dat ik voor ze kon doen, hoe klein ook, dan wilde ik dat heel graag voor ze doen. Ik begreep maar al te goed dat de foto’s het enige is dat aan hun kindje zal herinneren.

Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is Sabine-Keijzer-Fotografie-DSC09599-2-1024x683.jpg

Wat was de uitvaartplechtigheid mooi en intiem. Alles hadden de ouders en familie gedaan om hem liefdevol de laatste eer te bewijzen. De Mini uitvaartauto, de bloemen, de knuffels, de fotoafdrukken van de foto’s die ik een paar dagen eerder had gemaakt, het babykistje waarin hij lag. Alles.

Vooraf hadden zij bij mij aangegeven wat ze wel en wat ze niet gefotografeerd wilden hebben. Ook hadden ze de uitvaartleider de opdracht gegeven om aan het begin van de plechtigheid te vertellen dat ik in opdracht van de ouders aanwezig was om foto’s te maken. Hierdoor was het minder raar dat ik daar met mijn camera stond.

Als laatste heb ik een fotoboek voor ze gemaakt. Deze periode was zo heftig, zoveel emoties, zo’n enorm veel verdriet. Het gemis om hem gaat niet over. Hij is hier geweest. En ook bij mij zit hij voor altijd in mijn hart. Maar met mijn foto’s hoop ik een (kleine) bijdrage te kunnen leveren aan het verwerken van het verlies.

Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is Sabine-Keijzer-Fotografie-DSC09157-VoorBeeldig-Fotografie-1024x683.jpg